Δεν ταιριάζουμε στα στανταρ της κοινωνίας, όχι γιατί δεν μπορούμε, αλλά γιατί ξέρουμε πως είναι αρρωστημένα και δεν μας ταιριάζουν. Ο μέσος όρος, η κοινή γνώμη και όλα αυτά είναι ανύπαρκτα. Όλοι μας είμαστε διαφορετικοί. Οφείλουμε να είμαστε διαφορετικοί, ως άνθρωποι. Όπως κανένα κλαδί δέντρου δεν είναι ίδιο με το άλλο, έτσι και όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι με τους άλλους.
Είμαστε σε θέση να κάνουμε τόσα, κι όμως αρεσκόμαστε στο να είμαστε παθητικοί δέκτες ή όταν αποφασίζουμε να κάνουμε κάτι αναλωνόμαστε σε φωνές, κραυγές και ιαχές (ή στην βία, στην χειρότερη περίπτωση) που δεν μας αποφέρουν αποτελέσματα, παρά μόνο εκτόνωση. Πιο εύκολα θα βρίζαμε κάποιον με τον οποίο έχουμε πρόβλημα, ή θα τον χτυπούσαμε παρά θα λύναμε το πρόβλημά μας με τον διάλογο. Έχουμε το πλεονέκτημα της κατανόησης, της υπομονής, της αγάπης και παρ όλα αυτά αποφασίζουμε πως το καλύτερο για εμάς είναι το να ζούμε σε άγρια κατάσταση. Ο θυμός κατακλύζει το σώμα σου και είσαι έρμαιό του... γίνεσαι όπως η κοινωνία σου είπε πως είναι οι "παρεξηγημένοι", "οι κακοί" δεν είσαι εσύ.. είσαι αυτός που σου επιβάλει η κοινωνία (κοινωνικό ασυνείδητο) να είσαι. Δεν είσαι ποτέ εσύ.. δεν διαφέρεις ποτέ και πουθενά. Άλλαξέ το αυτό. Σπάσε τα δεσμά σου.. διεκδίκησε αυτά που αξίζουν για εσένα και δώσε μάχη για ό,τι σε εμπνέει. Δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες. Μην αναλώνεσαι όμως σε άσκοπες μάχες, σε μαζικά παραλληρήματα... αγωνίσου με σωστό τρόπο. Με τον τρόπο δηλαδή που σου υποδηλώνει η καρδιά σου.. τότε και μόνο τότε θα είσαι ελεύθερος άνθρωπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου